عدم تحمل اطمینان چیست؟

عموما عادت داریم در مواجه با چالش‌ها آنها را ابتدا در ذهنمان طبقه‌بندی و سپس به حل آنها بپردازیم.
در برخورد با انسان‌ها نیز جهت پیدا کردن روشی برای ارتباط، چنین می‌کنیم. خیلی سریع شخص مورد نظر را در گروه یا طبقه خاصی قرار داده و بر اساس تعاریفِ معینِ مختصِ آن گروه، با وی برخورد می‌کنیم.

اما سوالی که باید در ابتدا از خود بپرسیم این است:
نظام طبقه‌بندی موجود در ذهنم چگونه شکل گرفته‌است؟ چرا من به این ترتیب افراد، اشیا، چالش‌ها و ... را طبقه‌بندی می‌کنم؟ آیا راه دیگری برای این گروه‌بندی وجود ندارد؟

سوال بعدی در مورد ویژگی‌هایی است که به هر گروه تخصیص داده‌ام می‌باشد. چگونه این ویژگی‌ها را تخصیص داده‌ام؟ چرا و چطور آنها را پذیرفته‌ام؟ آیا قابل تغییر هستند؟

عموما از بدون پاسخ ماندن سوالات هراسان می‌شویم. و تحمل جستجوگری بیشتر را نداریم.
لذا جهت اطمینان به دنبال پاسخ‌های سریع می‌گردیم. در نتیجه بر اساس طبقه‌بندی‌های پیش فرض نسبت به حل مسائل اقدام می‌کنیم.

تحمل عدم اطمینان، به معنای قرار گرفتن در فضای تعلیقی است که امکان پرسشگری بیشتری را به ما می‌دهد. تحمل رنج ناشی از بی‌پاسخ ماندن سوال، می‌تواند ما را از پاسخ‌های کلیشه‌ای مبتنی بر نظام طبقه‌بندی بر پایه پیش‌فرض‌ها دور کرده و به دنیای جدیدی رهنمون سازد.